ส่วนที่ขาดหายไป..นั่งเศร้าเพียง ลำพัง
รอคอยใครสักคนที่จะพามันไปที่ไหนสักแห่ง
บ้างก็เหมาะพอดี... แต่ไม่สามารถกลิ้งไปได้
อันอื่นๆ สามารถพากลิ้งไปได้ .. แต่ก็ไม่พอดีตัว
บ้างก็ไม่รู้จักความเหมาะสม
บ้างก็ไม่รู้เรื่องอะไร
บ้างก็มี "ส่วนที่หายไป" มากเกินไป
บ้างก็มี "ส่วนที่หายไป" มากขึ้นเกินไป.. เป็นอันจบ กัน
มันเรียนรู้ที่จะซ่อนตัวจากบางอันที่หิวกระหาย
มันพยายามทำตัวให้ดูเตะตาขึ้นมาบ้าง
แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร..
แต่แล้วในที่สุด มันก็เจอ.. อันหนึ่งซึ่งมันคิดว่าเหมาะเจาะ พอดี
..มีความสุข..
แต่ทันใดนั้น.. ส่วนที่หายไปก็เริ่มโตขึ้น
"ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเติบโตขึ้น"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือน กัน
"ลาก่อน"
"ฉันกำลังตามหา.. ส่วนที่หายไปของฉัน ที่ไม่ เติบโต"
........
และแล้ววันหนึ่ง.. อันหนึ่งซึ่งดูแตกต่างไปก็มาถึง
"เธอต้องการอะไรจากฉันหรือ" "เปล่า"
"เธอ ปรารถนาอะไรจากฉันหรือ" "เปล่า"
"เธอเป็น ใคร" "ฉัน คือส่วนที่สมบูรณ์"
....... "ฉันไม่มีส่วนใดที่ขาดหาย"
"แย่จัง.. ฉันกำลังหวังจะ เจอใครสักคนที่จะกลิ้งพาฉัน ไป"
....... "แล้วทำไมเธอไม่หัดกลิ้งไปด้วยตัวของ เธอเองล่ะ"
....... "ด้วยตัวฉันเองเนี่ยะนะ.. เป็นไปไม่ได้หรอกเพราะฉันมีมุม ฉันไม่ มีรูปร่างที่จะกลิ้งไป ได้"
ส่วนที่หายไปอยู่โดดเดี่ยวอีกครั้ง.. นานทีเดียว
และแล้ว.. อย่างช้าๆ.. มันก็ลองยกตัวเองขึ้น
พยายาม และพยายาม
และไม่ช้า ขอบมุมของมันก็สึกไป..
และแล้วมันก็สามารถกลิ้งไปข้างหน้าได้ ..โดยไม่ต้องรอคอยความ หวัง ลม ๆ แล้ง ๆ จากใครอีก
มันทำได้ !!!!
ก็เหมือนกับคนเรานั่นแหละ.. ลองคิดดูละ กันว่า
กี่ครั้งในชีวิต ที่เราต้องรอความหวัง (ลมๆ แล้งๆ) จากใคร ๆ ..
แล้วสิ่งที่รอคอยมันคุ้มค่ากันบ้างไหม.. กับการรอคอย..
Wish You Happinessss 
