Tomorrow never come

พรุ่งนี้ไม่เคยมาถึง

เราต่างมีวันนี้ นาทีนี้ และวินาทีนี้เท่านั้น

หลายครั้งที่เราบอก กับตัวเองว่า " พรุ่งนี้ "

พรุ่งนี้ค่อยทำ พรุ่งนี้ฉันจะรักเธอ

พรุ่งนี้ฉันจะฝึกสมาธิ พรุ่งนี้ฉันจะกินมังสวิรัติ

พรุ่งนี้ฉันจะเลิกบุหรี่ พรุ่งนี้ฉันจะขอโทษเขา พรุ่งให้อภัย

สารพัดสารพันพรุ่งนี้ ... แต่พรุ่งนี้ไม่เคยมาถึง

ในความเป็นจริง เราไม่ได้มีชีวิตอยู่กับวันพรุ่งนี้

เรามีชีวิตอยู่ในขณะนี้ กับห้วงเวลานี้เท่านั้น

ไม่มีใครจะล่วงรู้ได้เลยว่าเสี้ยววินาทีต่อจากนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้น

หากห้วงยามนี้ฉันหลับตาลง และหลับไปอย่างนิจนิรันดร์

คงมีหลายอย่างที่ฉันพลาดไป และไม่ได้ทำในชีวิต

หลายครั้งเรารอให้โอกาสมาถึง รอให้วันพรุ่งนี้มาถึง

แต่โอกาสไม่มีวันมาถึง วันพรุ่งนี้ไม่เคยมาถึง

ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาที่เราสร้างขึ้น

ไม่เพียงแต่เรากำลังหลอกตัวเอง แต่เรากำลังหลอกคนรอบข้าง

จริงแล้ว โอกาสอยู่ในมือเราแล้วตอนนี้ เวลานี้

โอกาสอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา

และก่อนที่เราจะมาอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

พระพุทธเจ้าสอนเราให้อยู่กับ " ปัจจุบันขณะ "

อาจารย์ศิลป์ พีระศรี พูดว่า " พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว "

โอโชบอกเราว่า " Why Tomorrow?,Why not now.! "

ใช่สิ ทำไม ... ทำไมไม่เดี๋ยวนี้! เราเคยลองถามตัวเองไหม

หากได้มองกลับเข้าไปในชีวิต เราชอบที่จะผลัดวันประกันพรุ่งให้กับตัวเองและชีวิต

จริงแล้วการผลัดวันประกันพรุ่งเป็นเพียงกลอุบายของจิต- ที่ทำให้เรารู้สึกมีความหวัง

แต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้เราพลาดโอกาสไป

ในที่สุดเราก็จะมาถึงทางตันของชีวิต คือ " ความตาย "

และสุดท้ายแล้วก็ไม่มีโอกาสใด ๆ หลงเหลืออีกเลยในชีวิต

ทำไมเราไม่ลองคิดว่า เราเหลือเพียงวินาทีสุดท้ายในชีวิต

เรากำลังจะตายไปจากโลกนี้ หรือโลกนี้จะแตกดับไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

หากคิดเช่นนั้น ... ชีวิตเราคงจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เราคงจะมีชีวิตอยู่กับ " ชีวิตจริง ๆ " ของเรามากขึ้น

มากกว่าที่มีชีวิตอยู่กับบ้านหลังใหญ่ หรือหลังต่อไป

รถคันใหม่ หรือคันต่อ ๆ ไป ตัวเลขที่เพิ่มขึ้น หรือลดลงในธนาคาร

เก้าอี้ในสำนักงาน ตำแหน่งที่วาดหวัง

หรืออยู่กับการเข่นฆ่า แย่งชิงความเป็นใหญ่ หรือการทำสงครามใด ๆ ในโลก

คนส่วนใหญ่วางแผนการดำเนินชีวิตไว้ราวกับว่า

ชีวิตคือสิ่งที่ออกแบบได้ตายตัว และเป็นอมตะนิรันดร์

เขาวางไว้ว่าจะเรียนจบเมื่ออายุ 21 หลังจากนั้นทำงาน

เก็บเงินแต่งงานเมื่ออายุ 29 จะมีลูกเมื่อ อายุ 32

แล้วก็จะปลดละวางตัวเองตอนอายุ 50

เสร็จแล้วก็จะเดินทางค้นหาความจริงให้กับชีวิต หรือจะเข้าวัด

บ้างก็ว่าจะเดินทางรอบโลก บ้างก็ว่าจะพักผ่อนหาความสุขให้กับชีวิต

แต่เราแน่ใจได้หรือว่า วันเหล่านั้นจะมาถึง

หรือคุณจะมีชีวิตอยู่ไปจนถึงวันนั้น

ไม่หรอก ... มันไม่มี เรามีเพียงวันนี้ และวินาทีนี้เท่านั้น

อย่าลังเลที่จะทำอะไร หรือเติมสิ่งดี ๆ ให้ชีวิตเลย

การพักผ่อนไม่ใช่จะมีได้เมื่อตอนปลดเกษียณ

ฮันนีมูนก็ไม่ได้เกิดขึ้นได้เฉพาะตอนแต่งงานใหม่ ๆ

การจะบอกรักใครสักคนก็ไม่ใช่บอกในวันที่เขาลาจากโลกนี้ไปแล้ว

หรือบางครั้งเราเองต่างหากที่จะจากโลกนี้ไปก่อนที่จะได้บอกคำนั้นกับใครสักคน

การค้นหาความจริงแห่งชีวิตก็เฉกเช่นเดียวกัน

มันไม่มีป้ายบอก วัน/เดือน/ปี ที่ผลิต และวันหมดอายุ

มันมีอยู่จริงไม่ว่าเราจะมีอยู่หรือไม่มีอยู่ก็ตาม

มีแต่ชีวิตเราต่างหากที่มีวันหมดอายุ

หากวันนี้เราคิดที่จะศึกษาหรือค้นหาความจริงแห่งชีวิต

ความจริงก็ได้เปิดออกอยู่ตรงหน้าเราแล้ว อย่ารีรออีกเลย

เพราะพรุ่งนี้ ... จะไม่มีวันมาถึง