เรื่องที่สมองกับใจต้องสามัคคีกัน

Bossa de la Amor - หยุด เรื่องที่สมองกับใจต้องสามัคคีกัน โดย : ชัยพล กฤตยาวาณิชย์ “เออร์ลี่ รีไทร์” ไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของคนหมดหวัง ไม่ใช่ทางออกของคนอมทุกข์ หรือท้อแท้ กลายเป็นธรรมเนียมปฎิบัติไปแล้ว เมื่อต้องแยกจากกัน มนุษย์เงินเดือนก็จะใช้วิธีอำลาด้วยการส่งเมล์ ขอบคุณพี่ๆน้องๆ ที่ร่วมหัวจมท้าย ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาตลอด ที่องค์กรผมก็เช่นกัน ผมเพิ่งได้รับเมล์จากพี่สาวคนหนึ่ง ที่ผจญมรสุมกันมานับสิบปี วันนี้เธอตัดสินใจลาจาก ด้วยความรู้สึกเสียดายของเพื่อนๆ อย่างที่สุด แล้วฉากตอนจบก็สวยงามมากขึ้น เพราะเจ้านายของพี่ท่านนี้ ตั้งใจเขียนเมล์ตอบกลับ ด้วยภาษาที่กลั่นมาจากใจ ไม่ใช่ใช้สมองเขียน “พี่จะไม่จากไปไหน แต่จะอยู่ในความทรงจำของพวกเราตลอดไป” สิ่งที่ผมอยากชวนคุยก็เพราะการลาออกครั้งนี้ ไม่ใช่การลาธรรมดาๆ เพื่อเปลี่ยนงานใหม่ หรือสะบัดก้นไปอัพค่าตัวที่สูงกว่า หากแต่เป็นการลาก่อนเวลาเกษียณของคนปรกติ ได้ยินว่า พี่เขาใช้เวลาครุ่นคิดนานพอควร เปลี่ยนใจไปมาหลายครั้ง ด้วยยังคงรักงานที่ทำ และอยากทุ่มเทให้กับองค์กรจนวินาทีสุดท้าย แต่การไปครั้งนี้มีเหตุจำเป็น เพราะต้องกลับไปเทคแคร์สามีที่เกษียณนำไปก่อนหน้า เธอตั้งใจจะไปทำหน้าที่ของการเป็นภรรยาที่ดี ไปดูแลกันและกันในช่วงบั้นปลายของชีวิต ผมเชื่อว่าไม่มีใครขัดข้อง ทุกคนพร้อมสรรเสริญ ยินดี และสนับสนุนการตัดสินใจครั้งนี้ ผมยังเคยแหย่พี่เขาไปด้วยว่า “ไม่ต้องเสียใจ และอย่าได้คิดว่ายังทำไม่ดีพอให้องค์กร ผมกลับมองอีกด้าน องค์กรต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ที่ยังคงทุ่มเทให้กันมาตลอด ฐานะของพี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร แถมมีลูกหลานที่น่ารัก การที่พี่ยังคงทำงานเต็มเม็ดเหงื่อ สุดกำลังจนวินาทีสุดท้าย สำหรับผมถือเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่แล้ว” ในข้างพนักงานเอง ผมก็แนะนำให้ทบทวนเช่นกัน ขณะที่ใครบางคนวันนี้ บ่นหนัก เบื่องาน เบื่อเจ้านาย ปากก็พูดติดตลกว่าถ้ามีแพคเกจเกษียณก่อนเวลา จะชิงเข้าไปหาฝ่ายบุคคลเป็นคนแรก อุทธาหรณ์ของพี่ท่านนี้ ทำให้เราต้องเปลี่ยนมุมมอง แล้วคิดใหม่ “เออร์ลี่ รีไทร์” ไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของคนหมดหวัง ไม่ใช่ทางออกของคนอมทุกข์ หรือท้อแท้ ถ้าไม่ได้ตัดสินใจแบบมีเหตุจำเป็น ก็ต้องมีเหตุผลเพียงพอ ไม่ใช้อารมณ์เป็นตัวชี้วัด ผมเองอายุก็ยังอีกไกลกว่าจะคิด แต่ถ้าใครมาปรึกษา ก็จะแนะนำให้ใช้หลักคิดง่ายๆ ถามใจตัวเองไปทีละข้อ เรื่องนี้มีเราเป็นตัวเอกในละคร ถ้ายังไม่พร้อม แผนเออร์ลี่อาจต้องล้มเลิกไปก่อน ดูจังหวะเวลา ผมคิดง่ายๆ ในวันที่เราตัดสินใจ เม็ดเงินที่เก็บมาต้องพอเป็นเสบียงเลี้ยงชีวิตช่วงที่เหลือให้ได้ เราเคยใช้อยู่แค่ไหน ต้องบวกลบคูณหาร และคิดสะระตะให้ดี โดยไม่ลืมคิดเผื่อค่าครองชีพที่จะสูงขึ้นทุกๆ ปีด้วย เมื่อคิดรอบ แล้วพบว่าเงินเก็บยังไม่มากพอ ก็ให้เปลี่ยนมุมคิด เงินที่ได้ผสมมาก่อนหน้า จะเอาไปเป็นทุนทำอาชีพส่วนตัวไหวหรือเปล่า? แล้วอาชีพนั้นๆ จะทำอะไร วางแผนแล้วหรือยัง? สิ่งสำคัญไม่แพ้กัน ที่หลายคนอาจลืมคิดคือภาระหนี้ก้อนใหญ่ที่มีอยู่อย่างบ้านหรือรถ ต้องดูด้วยว่าเหลือเป็นเงินก้อนโตแค่ไหน เพราะคงไม่สนุกแน่ถ้าชีวิตหลังเกษียณยังผ่อนไม่หมด การวางมือที่ดีที่สุด น่าจะหมายถึงการปลอดหนี้ใดๆ ด้วย ถึงพร้อมด้านจิตใจ อย่าลืมว่าคนเคยทำงานมาตลอด อยู่ดีๆ หากต้องหยุดแล้วตื่นขึ้นมาแบบไม่ต้องทำอะไร สัปดาห์แรกๆ ก็อาจจะเป็นปรกติ เสมือนถูกหวย รวยโปรโมชั่น เป็นรางวัลให้กับชีวิต แต่ผ่านไปสักพัก ชีวิตอาจเริ่มเคว้ง หลายคนต้องอยู่แบบต่อสู้กับความเหงา เริ่มทนไม่ได้ เบื่อ และเซ็ง หนักเข้าจะกลายเป็นสุขภาพจิตเสีย ชีวิตที่คิดว่าจะสุข กลับกลายไปเป็นทุกข์อีกต่างหาก การเตรียมปรับวิธีคิด และสร้างภูมิคุ้มกันด้านจิตใจจึงเป็นเรื่องสำคัญ เมื่อกายพร้อม ใจก็ต้องพร้อมด้วย จะทดลองใช้วันพักร้อนหยุดยาวๆ เพื่อวัดให้รู้ว่าเอาเข้าจริง จะทนได้แค่ไหน ก็ดีอีกแบบ แผนรับมือล่วงหน้า เมื่อปรับใจได้แล้ว ผมว่าแผนปฎิบัติในชีวิตที่เหลือก็สำคัญ น่าจะต้องมีไว้คร่าวๆ เพราะช่วยระงับความฟุ้งซ่านได้ หลายคนตั้งใจจะเลี้ยงหลาน ปลูกต้นไม้ ออกกำลังกาย เป็นงานอดิเรก หรือไม่ก็เข้าวัด ฟังธรรม ช่วยงานสาธารณกุศล ส่วนตัว ผมชื่นชมและสนับสนุน เพราะเป็นทางที่ทำประโยชน์ให้กับสังคม หรือไม่ก็อาจดีไซน์ชีวิตที่เหลือต่อยอดความฝันที่มีมาตั้งแต่วัยเด็ก ถ้าเคยฝันอยากเรียนดนตรี วาดภาพ ศิลปะ ถ้าไม่แพงนัก มีเงินพอไหว ก็จัดไปครับ ไม่ผิดอะไร ชีวิตเป็นของเรา ลุยให้เต็มที่ ก่อนลมหายใจจะหมด การเงินเข้มแข็ง เมื่อไม่มีงานแล้ว เงินที่เหลือก็ต้องใช้อย่างระวัง เคยฟุ่มเฟือยเท่าไหร่ ถ้าจำเป็น ก็ให้ลดลง ต้องปิดก๊อกการเงินให้สนิท ไม่ให้มีรอยร้าว หรือรูรั่ว และหมั่นตรวจสุขภาพการเงินเป็นประจำ ตามกฎธรรมชาติครับ เมื่ออายุเพิ่มขึ้น โรคภัยไข้เจ็บก็จะเป็นเพื่อนที่มาเยือนแบบไม่รู้ตัว ยิ่งบางโรคก็แพงแสนแพง ถ้าไม่มีประกัน ก็จะลำบากหนัก เอากันจริงๆ ผมอยากให้ทำตัวให้เบาเข้าไว้ เบาจากกิเลส และของหรูหรารอบตัวให้หมด เดินชีวิต อย่างสมะถะ เตรียมพร้อมรับความตายที่จะเดินเข้ามาอย่างมีสติดีกว่า ส่วนตัว ผมอยากฝากถึงองค์กรที่คิดจะทำแผนเออร์ลี่ให้พนักงานด้วย ลำพัง อย่าดูแค่เม็ดเงินอย่างเดียว สิทธิประโยชน์การรักษาพยาบาล ให้ต่อได้มั๊ย? หรือจะให้คำปรึกษาด้านอาชีพ การใช้ชีวิต เพื่อให้อยู่ได้อย่างมีความสุขหลังเกษียณก็จะดีมาก ผมเคยนั่งคุยกับเพื่อน และได้ข้อสรุปว่า หลายครั้งที่ “สมอง” กับ “ใจ” ก็ไม่เคยสามัคคีกัน เพราะใจคิดอย่าง แต่สมองสั่งการไปอีกอย่าง “EARLY RETIRED” ก็เช่นกัน ต้องใช้ทั้งคู่ผสมคลุกเคล้าให้ลงตัว อย่าให้อารมณ์ชนะเหตุผล เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น การตัดสินใจผิดพลาด อาจหมายถึงความเสียใจที่เราไม่อาจกลับไปแก้อะไรได้ครับ http://bit.ly/oV8SzO