แค่เพียง "เสี้ยววินาที"

Cake - แปลว่า...ขอบคุณ แค่เพียง "เสี้ยววินาที" นิทานก่อนนอน เรื่อง "ไคลล์" เรื่องเกิดขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อครั้งผมยังเป็นน้องใหม่ในโรงเรียนมัธยม ผมเห็นเด็กคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน กำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน ผมจำได้ว่าเขาชื่อ "ไคลล์" ผมเห็นเขากำลังขนหนังสือทุกเล่มของเขากลับบ้าน ผมคิดว่าทำไมนะถึงยังมีคนหอบหนังสือทั้งหมดของตัว กลับบ้านในวันศุกร์ด้วย หมอนี่มันจะต้องเป็นพวกคนประหลาดแน่ๆเลย ผมเองนั้นมีแผนการสำหรับวันหยุดเอาไว้แล้วนั่นคือไปงาน party และเล่นฟุตบอลกับพวกเพื่อนๆตอนบ่ายพรุ่งนี้ คิดไปแล้วผมก็ยักไหล่จะเดินจากไป แต่ขณะนั้นผมก็เห็นเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งแข่งกันตรงมายังไคลล์  จนชนเขาล้มลงคลุกฝุ่นข้างทาง หนังสือในอ้อมแขนของเขาก็ตกกระจัดกระจาย  ผมเห็นแว่นตาของเขากระเด็นไปตกบนพื้นหญ้า ห่างจากตัวเขาประมาณ 10 ฟุต  เขาเงยหน้าขึ้นและผมก็ได้เห็นความโศกเศร้าในดวงตาของเขา ผมตกใจมาก จึงรีบวิ่งไปหาเขา ขณะที่เขากำลังคลำหาแว่นตาของตัวเองอยู่  ผมสังเกตเห็นว่าตาของไคลล์มีน้ำตาคลอ ตอนที่ผมยื่นแว่นตาให้เขาผมก็พูดกับเขาว่า "พวกนั้นนี่มันงี่เง่าจริงๆ นายเป็นอะไรมั้ย?" ไคลล์มองผมและพูดว่า "เฮ้ ขอบคุณนะ"  ด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้นจากรอยยิ้ม ที่แสดงถึงความสำนึกขอบคุณอย่างจริงๆ ผมช่วยเขาเก็บหนังสือ และถามว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน มันน่าแปลกใจมากที่กลายเป็นว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆบ้านผม  ผมถามเขาว่าทำไมผมถึงไม่เคยพบเขามาก่อนเลย เขาบอกว่าก่อนหน้านี้เขาได้ไปเข้าเรียนอยู่ในโรงเรียนเอกชน ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่เคยได้คบหากับเด็กโรงเรียนเอกชนด้วย ผมช่วยเขาหอบหนังสือและเราสองคน ก็พูดคุยกันไปตลอดทางที่กลับบ้าน  ผมพบว่าไคลล์เป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจทีเดียว ผมถามเขาว่าต้องการจะมาเล่นฟุตบอลด้วยกัน กับผมและเพื่อนในวันเสาร์รึเปล่า เขาตอบตกลง ดังนั้นเราสองคนก็ได้ใช้เวลาในวันหยุดด้วยกันกับพวกเพื่อนๆผม  และยิ่งผมได้รู้จักไคลล์มากขึ้นเท่าไรผมก็รู้สึกว่าไคลล์นิสัยดีมาก พวกเพื่อนๆของผมเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน  ในเช้าวันจันทร์ถัดมาผมก็ได้เจอไคลล์อีกพร้อม  หนังสือกองโตเต็มหอบแขน ผมหยุดเขาและพูดกับเขาว่า "ให้ตายเถอะ นายคิดที่จะเพาะกล้ามด้วยกองหนังสือพวกนี้ทุกวันเลยงั้นเหรอ ?" ไคลล์หัวเราะและแบ่งหนังสือครึ่งหนึ่งให้ผมช่วยถือ  จากวันนั้นมาจนตลอด 4ปี ไคลล์และผมก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก  จนเมื่อพวกเราได้เป็นรุ่นพี่ปีสุดท้าย  พวกเราก็ต่างเริ่มคิดถึงเรื่องการเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ไคลล์ตัดสินใจไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย Georgetown  ส่วนผมก็จะไปเรียนที่ Duke ผมรู้ดีว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอ และระยะทางห่างไกลนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับความสัมพันธ์ของเราเลย ไคลล์จะเรียนให้จบแพทย์ และผมก็จะเรียนทางด้านธุรกิจโดยใช้ทุนการศึกษาของทีมฟุตบอล ไคลล์ถูกเลือกให้เป็นผู้กล่าวคำอำลาในพิธีจบการศึกษาของชั้นเรา  ผมยังคงล้อเลียนเขาอยู่ตลอดเวลาในเรื่องที่ว่าเขาเหมือนพวกคนประหลาด ในขณะที่เขาต้องเตรียมสุนทรพจน์สำหรับงานการจบการศึกษา  ผมก็รู้สึกดีใจมากที่ไม่ใช่เป็นผมที่จะต้องขึ้นไปพูดบนเวที ในวันงานจบการศึกษา ผมมองดูไคลล์และคิดว่าเขาดูดีมากทีเดียว  ไคลล์นับว่าเป็นหนึ่งในบรรดาคนหนุ่มที่ในที่สุด ก็สามารถค้นพบตัวเองในช่วงชีวิตของนักเรียนมัธยม  ไคลล์มีรูปร่างล่ำสันขึ้น และดูเหมาะมากกับแว่นตา  เขามีนัดกับสาวๆมากกว่าผมอีกและพวกผู้หญิงก็รักเขาทุกคน ให้ตายเถอะมันทำให้ผมอดนึกอิจฉาไม่ได้ในบางครั้ง ผมสังเกตเห็นว่าไคลล์กำลังกังวลเกี่ยวกับการกล่าวสุนทรพจน์ ผมจึงเข้าไปตบหลังให้กำลังใจและพูดว่า  "เฮ้ นายจะต้องทำได้เยี่ยมอย่างแน่นอน!" ไคลล์มองผมด้วยสายตาเช่นทุกครั้ง  สายตาที่แสดงความขอบคุณอย่างจริงๆ เขายิ้มพร้อมพูดว่า "ขอบคุณ" ไคลล์กระแอมและได้เริ่มต้นสุนทรพจน์ของเขาว่า "วันจบการศึกษาเป็นโอกาสที่เราจะได้ขอบคุณบรรดาผู้ซึ่งได้ช่วยเหลือพวกเรา ให้ผ่านพ้นปีแห่งความยากลำบากพวกเขาเหล่านั้นก็คือ  พ่อ แม่ คุณครู พี่น้องของคุณ หรือแม้แต่โค้ชกีฬาของคุณด้วย แต่อันที่จริงแล้วผู้ที่คอยช่วยเหลือคุณมากที่สุดนั้นก็คือเพื่อนๆของคุณนั่นเอง  ผมได้มายืนอยู่ ณ ที่นี้ก็เพื่อที่จะบอกคุณทุกคนว่า  การได้รับความเป็นเพื่อนจากใครบางคนนั้น  นับเป็นการได้รับของขวัญอันสุดวิเศษ  และผมขอยืนยันสิ่งนี้ด้วยการเล่าเรื่องของผมให้พวกคุณ " ผมมองไคลล์เพื่อนคนนี้ของผมอย่างไม่เชื่อสายตา  ในขณะที่เขาเล่าถึงวันแรกที่เราสองคนได้พบกัน  เขาเล่าว่า"เขาได้วางแผนที่จะฆ่าตัวตายในช่วงวันหยุด" โดยเขาเตรียมการทำความสะอาดล๊อคเกอร์เก็บของที่โรงเรียน  และขนของทุกอย่างในนั้นกลับบ้าน  เพื่อที่แม่ของเขาจะได้ไม่ต้องลำบากมาทำให้เขาอีกในภายหลัง  ไคลล์มองนิ่งมาที่ผมพร้อมยิ้มน้อยๆ น่าขอบคุณจริงๆที่ผมได้ถูกช่วยชีวิตไว้  เพื่อนของผมช่วยผมไว้จากการตัดสินใจกระทำ สิ่งซึ่งจะทำให้ผมไม่มีโอกาสได้มายืนพูดอยู่ ณ ที่นี้อีกเลย ผมได้ยินเสียงเฮือกหายใจจากกลุ่มคนที่อยู่ในพิธี ในขณะที่ได้ฟังเด็กหนุ่มรูปหล่อที่เป็นที่ชื่นชอบของพวกเขาเล่าให้ฟัง ถึงช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอในชีวิตผมได้เห็นแม่ และพ่อของไคลล์มองมาที่ผม พร้อมรอยยิ้มแสดงความขอบคุณอย่างเดียวกัน  และในบัดนั้นเองที่ผมได้เข้าใจถึงความหมายอันลึกซึ้งของคำที่ว่า คนเราไม่ควรประเมินค่าในการกระทำของตนเองน้อยไป  เพราะเพียงแค่สิ่งเล็กน้อยที่คุณแสดงต่อใครบางคน  ก็สามารถที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาคนนั้นได้ทันที  ไม่ว่าจะเป็นในทางดี หรือ ทางร้ายก็ตาม ในความเป็นเพื่อนนั้น พวกเราได้ถูกกำหนดให้มาพบเจอกัน เพื่อที่จะได้ช่วยเป็นแรงผลักดันในชีวิตของกันและกันในทางใดทางหนึ่ง ไคลล์จบสุนทรพจน์ของเขาว่า "เพราะเพื่อนคือเทพหรือนางฟ้า  ผู้ที่จะช่วยโอบอุ้มเราให้สามารถยืนหยัดบนขาได้อีกครั้ง  เมื่อปีกของเราลืมวิธีการที่จะบินไปชั่วขณะหนึ่ง" Fwd.