"ยิ่งไม่รู้ ยิ่งต้องทำ"
ความตายถึงแม้อยู่ไกลไปอีกหลายวัน แต่การตระหนักรู้ถึงความตายอยู่เสมอ
ทำให้เราอ่อนโยน ปล่อยวาง และสงบลง เราจะอ่อนโยนกับผู้คนรอบตัวมากขึ้น
ถ้าคิดว่าพรุ่งนี้เราอาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วก็ได้นะ ที่เราด่ากัน ทะเลาะกัน
ไม่ถนอมน้ำใจกันก็ เพราะเราหลงคิดว่าเราจะยังต้องเจอกันอีกนาน
ระลึกถึงความตายแม้ยังมีชีวิตอยู่ จึงเป็นสิ่งที่ดีงาม
มันทำให้เราทบทวนพิจารณาตนเอง ว่าเราทำความดีมาพอหรือยัง
เราได้ใช้ชีวิตคุ้มค่าที่ได้เกิดมาไหม ทำประโยชน์ได้สูงสุดหรือยัง
เราได้ทำหน้าที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นหรือยัง ไม่ว่า หน้าที่ต่อพ่อแม่ ต่อลูก และต่อตัวเอง
ประโยชน์สูงสุดของการได้เกิดมาในชาตินี้ คือการได้เข้าถึงความสงบ เข้าถึงธรรมะ
สรุปอย่างที่ท่านอาจารย์พุทธทาสสอนไว้ คือ มีชีวิตที่สงบเย็น และเป็นประโยชน์
จะเกิดอะไรพรุ่งนี้ ฉันเองไม่รู้ซักอย่าง ชีวิตมันมีตัวแปรหลากหลายเหลือเกิน
จะออกไปเจอสิ่งไหน เมื่อไร ส่งผลยังไง ไม่รู้อะไรซักอย่างเลย เช้าวันใหม่พรุ่งนี้
|