เรื่อง.."ความคงทน กับ ความสวยงาม"..

ผู้หญิงธรรมดา - เก่ง จักรพงษ์ เรื่อง.."ความคงทน กับ ความสวยงาม".. เมื่อย่างเข้าสู่เหมันตฤดู ต้นโบตั๋น ซึ่งเป็นต้นไม้ที่มีลำต้น และ ดอกอันงดงาม จนได้ฉายาว่า.."เจ้าหญิง แห่งหมู่มวลดอกไม้"..ก็เริ่มออกดอกยิ้มแย้ม และทักทายให้กับ ลมหนาว ที่เข้ามาเยี่ยมเยียน ต่างจากต้น กระบองเพชร ที่มีรูปร่างขี้ริ้ว ลำต้น คดๆ งอๆ ไม่สมส่วน ไม่สวย ไม่น่ารัก และ ลำต้นของมัน ก็เต็มไปด้วยหนาม น่าเกลียดมากมาย.. .."ดูสิ ต้นอะไรก็ไม่รู้ ช่างไม่มี ความสวยงามเอาซะเลย ช่างน่ารังเกียจ เสียนี่กระไร สู้ฉันไม่ได้ ฉันสวยงาม คนมากมายก็นิยม ชมชอบฉัน..เราช่างต่างกัน ราวฟ้ากับดิน" ต้นโบตั๋น  พูดเยาะเย้ย ถากถางกระบองเพชร เจ้ากระบองเพชร จึงตอบกลับไปว่า.."อนิจจา  โบตั๋นผู้น่าสงสาร เจ้าลุ่มหลง ในตัวเองมากเหลือเกิน คนเราจะมองกัน แค่เพียง "ภายนอก" ไม่ได้หรอก การมีชีวิตอยู่ เพียงเพื่อ ความสวยงาม จะมีประโยชน์อันใดเล่า เพราะมันเป็นเพียง การ"ฉาบ" ไว้ เท่านั้น จิตใจที่แข็งแกร่ง ต่างหาก ที่จะพาเราฝ่าฟัน "อุปสรรค" ต่างๆไปได้.." ฤดูกาล ผันเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ต่อมาเมื่อถึงฤดูร้อน ความเหือดแห้ง และ แห้งแล้งก็มาเยือน ต้นโบตั๋น  ที่เคยสะพรั่ง ไปด้วยดอกที่สวยสด..ตอนนี้กำลังจะ "ตาย"..ใบของมัน"แห้งเหี่ยว" ดอกของมันก็ "ร่วงโรย..." แต่..กระบองเพชรนั้น ยังยืนตระหง่าน อยู่ได้ทุกฤดูกาลที่ผ่านมา ลำต้นของมันยังแข็งแรง มันไม่สะทกสะท้าน ต่อความแห้งแล้ง และ ยังคงสดชื่น มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม.. นิทานเรื่องนี้..สอนให้รู้ว่า.. "คุณค่า" ของคน ไม่ได้อยู่ที่ความ "สวยงาม"..หากอยู่ที่ จิตใจที่ "แข็งแกร่ง" ที่สามารถ ดำรงชีวิต อยู่ท่ามกลางอุปสรรคนานาประการ ได้ต่างหาก"